J. Inverno

Na de lagere school (kon uitstekend leren) was J. Inverno de enige uit het gezin met zes kinderen, die naar de 4-jarige MULO moest. Vroeger beslisten de ouders, welke weg de kinderen moesten bewandelen. Op de MULO sloeg Inverno de eerste klas over en als gevolg daarvan bleef hij zitten in de derde klas, door gebrek aan basiskennis.
Na deze schooltijd, afgesloten met diploma, ging hij bij een kleine bank in Bussum werken, tegen een minimumsalaris van â 25 per maand. Die baas bleek een uitzuiger te zijn. Na drie jaar werd Inverno opgeroepen door de Koninklijke Marine. Hier was hij ontzettend blij mee, al had hij toen al verkering. Voor hem was de marine een unieke kans om wat van de wereld te zien. Dat heeft hij dan ook gedaan en hij is vooral veel in het Caribisch gebied geweest. Hij heeft alle Nederlandse eilanden bezocht en ook vele andere buitenlandse eilanden. Het was voor hem een tijd om nooit te vergeten.

Na anderhalf jaar varen op de Karel Doorman, het Nederlandse vliegtuigmoederschip (later verkocht aan Argentinië en thans voor de sloop in Japan) kwam hij in een maalstroom terecht. Hij wilde naar de koopvaardij, maar daar had het meisje waar hij verkering mee had geen trek in. Inverno ging weer bij de bank werken. Toen probeerde hij naar Zuid-Afrika te gaan, maar dat wilde zijn meisje ook liever niet, wat hij best begreep.
Vervolgens raakte Inverno aan de zwerf, omdat hij het nergens kon vinden. Van 'volle zee' werd hij tussen vier muurtjes geplaatst en zat tegen het plafond. Hij kwam terecht bij de Kamer van Koophandel in Amsterdam. Het was een aardige baan, maar hij vond het op en neer reizen een verschrikking. Na drie jaar ging hij in de verzekeringen, maar het bleek toch niet echt iets voor hem te zijn. Vervolgens ging hij naar het postkantoor. Hij moest posttreinen laden op het station, midden in de nacht, tijdens Sinterklaas en de Kerstdagen, post rondbrengen in de kou, een 'harde baan. Hij kon niet meer administratief aan de slag komen en kreeg elf afwijzingen in een week. Het was om ziek van te worden, Er was toen gebrek aan veel mensen, maar hij kreeg geen enkele kans.

Hij besloot onderwijzer te worden en ging naar de kweekschool in Amsterdam. Net voordat hij zou beginnen kwam er bericht van een werkgever. Dat nam hij liever aan dan nog een aantal jaren te gaan leren en zo ging hij weer naar kantoor.

Het was een leuke baan. Inverno zat tussen 25 meisjes, had daar geen enkele moeite mee, werd puur verwend, maar kreeg een te laag salaris naar zijn zin. Later kwam hij bij een bedrijf in zijn eigen woonplaats terecht, maar dat was ook niet van lange duur. Hij solliciteerde bij de Landmacht 893 Telefoonbataljon en werd aangenomen. Hij werkte in dezelfde functie bij de Luchtmacht, specialiteit opleiden van dienstplichtige soldaten bij het leger, voor de telefonie. Het was een leuke baan, maar zonder vooruitzichten. Daarna kwam ik bij de politie, waar ik hele fijne jaren heb gehad als chef archief bij een korps van 182 man. Dit was zijn laatste baan.