Jacqueline Doens

Omdat ‘de stroom’ altijd verder zal gaan…

In de koude winter van het jaar 1962 is Jacqueline Doens geboren in IJzendijke een dorp in Zeeuws Vlaanderen.
Als 2de jongste meisje uit een gezin van 6 kinderen leer Jacqueline om te zwijgen, haar mening wordt niet op prijs gesteld. Wat er in haar leeft en praten over persoonlijke gebeurtenissen was een taboe. Dat doe je niet en zéker niet naar buiten toe. Alles blijft binnen de vier huiselijke muren. 'Vuile was hang je niet buiten.' zegt het spreekwoord. En er is nog een spreekwoord dat klinkt als: Spreken is zilver, zwijgen is goud. Jacqueline vindt dit spreekwoord in haar situatie niet zuiver. Ze spreekt nu over: Spreken is goud en zwijgen zilver.
Jacqueline heeft al heel wat beproevingen doorstaan in haar leven. Het overlijden van haar zoontje Saranga is wel een van de zwaarste beproeving die ze heeft overleefd en doorleefd.
Haar zoontje Saranga heeft zijn moeder, vader Ganga en zijn zusje Ananda na 5 dagen verlaten. Voor Jacqueline is er in de 5 dagen van samenzijn (buiten de buik) veel gebeurd. Ze heeft de essentie van het leven; onvoorwaardelijk lief hebben gevoeld, ervaren en gegeven. Jacqueline haar leven stond op zijn kop en toch ook weer niet. De eerste dag in het ziekenhuis voelde ze zich radeloos en machteloos. Dit gevoel zette zich snel om in nabijheid en kracht. Ze heeft haar zoontje begeleid tot het eind. De laatste 7 uur van Saranga’s leven heeft hij in haar armen en op haar buik gelegen. Jacqueline kon toen haar medicijn, Moederliefde geven waar ze zo naar verlangde. Ze spreekt met hem, dat hij op eigen wijze, kracht en tempo zijn keuze kan maken en dat ze bij hem blijft, wat zijn besluit ook zal zijn. Ze kijkt diep in zijn mooie, stralende bruine ogen. De liefde en straling die daaruit spreekt doen haar zoveel pijn, dat ze het bijna niet kan aanzien en voelen. Ze geniet van het samenzijn, hem dicht tegen haar aan te voelen, met zijn teentjes en vingertjes te spelen.
Even voor middernacht, in alle rust en omringd door liefde, respect en warmte, blaast Saranga zijn laatste adem uit. Er is een bijzonder sereen gevoel in de kamer en Jacqueline ervaar dat het goed is zoals het is.

Hoe is het boek tot stand gekomen?
In de 36ste week van de zwangerschap is Jacqueline haar heerlijke zwangerschapservaringen en belevingen gaan delen met vrienden en vriendinnen via de e-mail. Dit heeft ze tijdens de zwangerschap
van Ananda ook gedaan en dit vond ze erg leuk om te doen. Maar met Ananda werd het, na de bevalling een roze wolk verhaal en met Saranga liep het allemaal anders dan we verwacht hadden.
Jacqueline's verhaal ging niet meer over het nieuwe leven, het genieten van een klein manneke in mijn armen. Nee, dit verhaal ging over afscheid nemen.

In haar boek staat een proces van 5 maanden beschreven. Ze beschrijft haar manier van omgaan met het verlies van haar zoontje Saranga. De manier zoals Jacqueline het heeft gedaan, zal niet voor iedereen gangbaar zijn. Ieder heeft zijn of haar unieke eigen-wijze van rouwen waar geen tijd voor staat. Dit is een keuze die ze gemaakt heeft om het zó te doen zoals ze het gedaan heeft.
Dit boek beschrijft ook wat Saranga zijn dood met haar gedaan heeft en hoe ze daarmee is omgegaan, en hoe ze is omgegaan met haar omgeving en de omgeving met haar.

Jacqueline wil met dit bijzondere boek wat vertellen aan de buiten wereld. Ze heeft een boodschap die ze wilt overbrengen. Ze wil hiermee een taboe, zwijgen rondom afscheid nemen doorbreken. Ook het stilzwijgen of niet meer praten over overleden kinderen en in het algemeen het taboe wat er nog bestaat rondom de dood meer bespreekbaar maken.
Met dit boek wil ze ook haar medemens, buren, collega’s, hulpverleners, vrienden, verpleging, artsen, enz. laten weten wat er in een met haar gebeurd en wat er in haar omgaat.
Tijdens het afscheid nemen van een dierbaar iemand, crematie, begrafenis en rouwproces is belangrijk dat je hierin je eigen stroom volgt en dát doet wat goed voor je voelt, ondanks alle goed bedoelde adviezen van anderen. Zo heeft Jacqueline ervaren dat dit een grote bijdrage is in de verwerking. Als ze terug kijkt naar deze periode kan ze alleen maar zeggen dat het een bijzondere, intieme, intense en mooie periode is geweest die ze samen met Saranga en haar dochtertje Ananda en dierbare vriend(inn)en heeft beleefd en ervaren.
Ze hoopt dat het boek voor iedereen waardevol en een steun zal zijn, dat het bijdraagt in begrip en respect hebben voor de persoon die een dierbaar iemand verliest en de wijze waarop iemand afscheid neemt en rouwt.

De opbrengst van het boek zal gebruikt worden om de gammele brug over de Saranga-rivier in Nepal te vervangen voor een goede Saranga-brug met leuning. De brug is een onderdeel van een toeristische route in de Himalaya. Ganga, die reisgids is, bewandeld de route regelmatig met toeristen. Het zal een bijzonder Saranga-plekje worden. Een plekje waar mensen in stilte kunnen ‘zijn’, waar ze kunnen kijken en luisteren naar de bruisende rivier vol liefde en leven!

“In gedachten kunnen we ‘zijn’ waar we willen zijn. In ons hart ‘zijn’ we overal en altijd verbonden met elkaar.”